Sterven in de wereld is geboren worden in het licht.
Deze overgang, het overlijden, is een ingrijpende gebeurtenis in ons leven, die niet alleen te maken heeft met afscheid nemen en loslaten, maar zeker ook een verrijkende ervaring. Het woord overlijden zegt het al, het lijden is over en we zijn zover dat we onze aardse jas kunnen uittrekken en geboren worden in de Oerbron van Liefde, waar we vrede en vreugde zijn, waar we ons geborgen weten in God.
Als we onze lessen hebben geleerd, als we onze opdracht hebben vervuld, kan onze ziel, bevrijd van de aardse lasten, als een vlinder uit zijn cocon haar leven, haar eeuwige weg vervolgen.
Als we kunnen leren op een andere manier naar de dood te kijken, hem weer toe te laten in ons leven, dan kunnen we ons leven zinvol leven, in het volle besef van onze eindigheid en de beperktheid van ons leven hier.
Alle manieren van sterven zijn geboortes. Geboren worden in de wereld, in de stof, is sterven in de geesteswereld. Sterven in de wereld, in de stof, is geboren worden in de geest.
Spiritueel gezien is het mooi als iemand overgaat vanuit zijn aardse leven. Als we het aardse leven geleefd hebben, de levenservaringen zijn opgedaan en onze opdracht is vervuld, is er een stukje duisternis minder.
Onze ziel zal de overgang ervaren als een feest, onze persoonlijkheid voelt allerlei emoties zoals angst, verdriet en boosheid, waar we met liefde en compassie mee om mogen gaan.
Bij de Stichting Mananochoja is er gelegenheid begeleiding te ontvangen bij dit unieke proces, deze overgang naar een nieuw leven, om in acceptatie en overgave te komen. Ook voor de nabestaanden is er de mogelijkheid om begeleiding te ontvangen bij het proces van loslaten van de dierbare, voor of na het overlijden.
DE BRUG
U kunt het lied beluisteren via de volgende link:
https://www.youtube.com
/watch?v=3D01msP8c4I
“Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga niet direkt terug,
maar wacht…, tot dat ik over ga
en zwaai me na…
Dan voel ik mij heel veilig en vertrouwd.”
“Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver,
je kunt de oever hier niet zien,
zo ver het oog reikt zie ik mist.
Ik twijfel aan het verder gaan.”
Je angst voor de dood
is als je angst voor het leven.
Het nieuwe lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven
zoals een vlinder al weet van vliegen
in z’n donkere cocon.
“Breng jij mij weg tot aan de brug?
en ga dan niet te vlug terug.
Zwaai jij mij na als ik erover ga?
Een heel klein duwtje in m’n rug
is alles wat ik nog verlang van jou.
Dank voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht,
ik voel de warmte van een licht…”
TOINE LACET